Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Finlandia-hymne (Fins: Finlandia-hymni) verwijst naar een sereen hymne-achtig gedeelte van het patriottische symfonische gedicht Finlandia, geschreven in 1899 en 1900 door de Finse componist Jean Sibelius. Het werd later door de componist herwerkt tot een op zichzelf staand stuk. [1] Met woorden geschreven in 1940 door Veikko Antero Koskenniemi,[2] is het een van de belangrijkste nationale liederen van Finland. Hoewel het niet het officiële volkslied van Finland is, is het voortdurend als zodanig voorgesteld. [3]
Andere belangrijke toepassingen van de melodie zijn verschillende christelijke hymnen en andere nationale liederen.
Fins nationaal lied[bewerken | brontekst bewerken]
Na het succes van het volledige symfonische gedicht (waarvan het grootste deel bestaat uit opzwepende en turbulente passages, die de nationale strijd van het Finse volk oproepen), publiceerde Sibelius een op zichzelf staande versie van de hymne als laatste van twaalf nummers in zijn maçonnieke rituele muziek, opus 113, met een tekst van operazangeres Wäinö Sola. De versie die tegenwoordig meestal te horen is, heeft teksten geschreven door Veikko Antero Koskenniemi en werd voor het eerst uitgevoerd in 1941. Sibelius zelf arrangeerde de hymne voor kooruitvoeringen. [4] Tegenwoordig, tijdens moderne uitvoeringen van Finlandia in zijn geheel, is er soms een koor bij betrokken, dat de Finse tekst zingt met het hymnegedeelte. [5]
De Finlandia-hymne wordt vaak voorgesteld als een officieel nationaal lied of volkslied van Finland. [3]
Internationaal volkslied[bewerken | brontekst bewerken]
In 1934 schreef Lloyd Stone “This is my song“, op de melodie van Finlandia, als een internationaal lied van vrede. Een uitgebreide versie met christelijke thema’s van een latere auteur komt in veel gezangboeken voor. [6] Het a capella-arrangement van Ira B. Wilson, dat in 1934 werd gepubliceerd door de Lorenz Publishing Company.
Dirigent Leopold Stokowski stelde voor om de melodie te gebruiken voor een wereldwijd volkslied. [3]
“This Is My Song”[bewerken]
Stone schreef “This Is My Song” rond de tijd van zijn afstuderen aan de University of Southern California. In 1934 zette Ira B. Wilson van de Lorenz Publishing Company de woorden van Stone op het hymne-achtige gedeelte van Finlandia van Jean Sibelius. Dit arrangement werd gepubliceerd onder de titel “A Song of Peace“. [21][22]
Omdat ze allebei op dezelfde muziek uit Finlandia zijn gezet, wordt “This Is My Song” / “A Song of Peace” soms ten onrechte de “Finlandia Hymn” genoemd. De Finlandia-hymne is beter toe te passen op het werk dat zeven jaar na de publicatie van A Song of Peace verscheen – toen de woorden van de Finse dichter Veikko Koskenniemi op Sibelius’ muziek werden gezet. [23]
Hoewel zijn gedicht als hymne in 26 gezangboeken is verschenen, is er niets dat suggereert dat Stone zelf bijzonder religieus was. Tegen het einde van de jaren 1930 was “A Song of Peace” een favoriet geworden van de Wesleyan Service Guild van de Methodist Church. De uitvoerend secretaris van het gilde, Marion Norris, vroeg Georgia Elma Harkness om het gedicht van Lloyd Stone een meer christelijk karakter te geven. Harkness herinnert zich dat ze haar strofe ergens in de periode 1937-39 schreef terwijl ze lesgaf op Mount Holyoke. [24] Het werd de officiële hymne van de Wesleyan Service Guild. Niet alle gezangboeken bevatten dit derde vers dat bedoeld is om de lofzang te ‘kerstenen’. [25] Het gedicht werd in 17 talen vertaald en meer dan 1 miljoen keer herdrukt. [5]
Minister van Defensie Lewis Johnson las Stone’s gedicht “Song of Peace” voor op Arlington Cemetery, en het gedicht werd ook voorgelezen als onderdeel van de inwijdingsceremonie van de Punchbowl War Memorial Cemetery en de conventie van de American Association of University Women in 1950 in Wichita, Kansas. [26] Lieveheersbeestje Johnson droeg het gedicht voor in het Witte Huis. [27][28] De Missoula, Montana-afdeling van Veterans for Peace las het gedicht voor tijdens hun debuutevenement op Veteranendag 2013. [29]
Jean Sibelius
Jean Sibelius, geboren als Johan Christian Julius Sibelius,[1] (Hämeenlinna, 8 december 1865 – Järvenpää bij Helsinki, 20 september 1957) was een Fins violist, componist, muziekpedagoog en dirigent. Hij is Finlands bekendste componist.
Leven[bewerken | brontekst bewerken]
Jean Sibelius werd in 1865 geboren in een Zweedstalige Finse familie. In het voorjaar van 1900 ging hij op internationale tournee met Kajanus en zijn orkest en presenteerde zijn nieuwste werken (waaronder een herziene versie van zijn Eerste Symfonie) in dertien steden als Stockholm, Kopenhagen, Hamburg, Berlijn en Parijs. De critici waren uiterst positief en schreven hun enthousiaste recensies in Berliner Börsen-Courier, Berliner Fremdenblatt en Berliner Lokal Anzeiger.
Zijn bekendste werken zijn Finlandia, Valse Triste, het vioolconcert, de Karelia-suite en de Zwaan van Tuonela, een deel uit zijn Lemminkäinen-suite, maar hij schreef veel meer: zeven symfonieën, meer dan honderd liederen en geestelijke muziek. Sibelius liet zich sterk inspireren door de Kalevala, het Finse nationale epos, bijvoorbeeld in zijn koorsymfonie Kullervo. Ook verwerkte hij, geheel in de geest van het karelianisme, elementen van traditionele muziek uit Karelië in zijn werken.
Sibelius verklaarde de stijl van zijn latere werk door te stellen dat andere componisten zich bezighielden met het produceren van cocktails waar hij het publiek puur koud water aanbood. Na 1926 stopte Sibelius met componeren en vestigde zich in zijn huis (dat hij vernoemde naar zijn vrouw Ainola), waar hij ook in begraven werd. In 1950 werd hij onderscheiden met het Grootkruis in de Orde van de Witte Roos van Finland.
Alternatieve versies[bewerken]
Het komt vaak voor in gezangboeken met vervangende en aanvullende verzen van Georgia Harkness (1891-1974). [3]
Joan Baez heeft Finlandia uitgevoerd tijdens haar concerten, met teksten die aan haar zijn toegeschreven[4] op basis van de tekst van This is my song van Lloyd Stone. In 2005 speelde ze ook Finlandia Hymn op haar live-album Bowery Songs en een live-uitvoering van het nummer van Baez verscheen ook op het album Mitä vapaus on, een compilatie van protestliederen van verschillende artiesten, uitgebracht door Amnesty. [5] Ze voerde het lied uit in Michael Moore’s Slacker Uprising, waarin ze ten onrechte verklaarde dat het een vertaling was van het Finse volkslied.